Süheyl ü Nev-bahār’da ḳocın- yacan- Birleşiği Üzerine

Süheyl ü Nev-bahār, Mes¤ūd tarafından 1350 yılında kaleme alınmış, Anadolu’da gelişen Türk edebiyatının ilk beşerî aşk konulu mesnevisidir. kendisinden sonra telif edilen mesnevilere öncülük etmesinin yanında, dönemin bütün dil hususiyetlerini taşıması açısından da kıymetli bir eserdir. Mes¤ūd’un, özelliklerine uygun olarak duru kullanmasının yer yer, henüz yazı diline girmemiş arkaik izler taşıyan ağız sözcüklerini tercih etmesi, eserin kıymetini kat daha artırmaktadır. Söz konusu eser, sadece sözcüklerinin değil, Türkçede kelime teşekkülünün önemli yöntemi olan ‘birleştirme’nin de kayda değer örneklerini sunmaktadır. Bu makalede, eserde tek veride geçen ancak başka metinlerde tespit edilmemiş böyle birleştirme örneği ḳocın- yacan- sıralama birleşiğini filolojik ve semantik yönden ele almaya çalışacağız. Bunu yaparken önce birleşiği oluşturan sözcükler, birbirinden bağımsız, tarihsel metin bağlamında açıdan irdelenmiş her birinin kategorileri edilmeye çalışılmıştır. Sonrasında Nev-bahār’da birleşik aynı yolla değerlendirmeye tabi tutulmuştur.